می‌خواستم راجع به ایستادن در انتهای صفی طولانی بنویسم که هرچه زمان می‌گذرد و جلومی‌رود، شما همچنان آخرین نفرش هستید؛ بعدتر دیدم که این نه استعاره‌ی روشنی است از چیزی و نه حتا برای کسی جز خودم معنای مشخصی می‌تواند داشته باشد. پس نیمه نصفه آوردمش این‌جا به حساب همان «شکلِ مکتوبِ حسی درونی».
No comments:
Post a Comment